ویلا دوقلوی مشا

الهام‌گیری از معماری بومی همواره چالشی جدی برای معماران است. در این پروژه، نگاه ما صرفاً فرمی نبود، بلکه تلاش کردیم «حس و ذائقه معماری بومی ایران» را در بستری مدرن بازآفرینی کنیم. از سوی دیگر، خواسته کارفرما طراحی دو ویلای مستقل در یک زمین مشترک بود. با تعریف یک حیاط مرکزی مشترک و طراحی پله‌هایی محصور که انرژی سایت را در خود جذب می‌کنند، سطوح مختلفی در سایت شکل گرفت که به فضاهایی باز، نیمه‌باز، خصوصی و عمومی متنوع منتهی شد. این نگاه ویژه به بستر سایت، باعث ایجاد نوعی هم‌زیستی، همراهی و همسایگی میان دو ویلا شد. این پروژه بر روی زمینی به مساحت ۲۰۰۰ متر مربع و با شیب ۴۰٪ اجرا شده است. در آغاز طراحی، مهم‌ترین چالش تعیین نحوه‌ی تقسیم‌بندی زمین بود. مطابق خواسته کارفرما، سایت به سه بخش تقسیم شد و بخش میانی به‌عنوان فضای مشترک میان دو ویلا در نظر گرفته شد. در این بخش، یک استخر به‌عنوان عنصر شاخص طراحی قرار گرفت و دو مسیر پله که ستون فقرات پروژه و مرزهای جداکننده‌ی دو ویلا هستند، به سایت شکل دادند. این پله‌ها پایین‌ترین و بالاترین سطح زمین را به یکدیگر متصل می‌کنند. دو ویلا در سمت چپ و راست سایت به‌گونه‌ای قرار گرفتند که حیاط و پله‌ها را در آغوش گرفته‌اند. فضاهای عمومی ویلاها رو به حیاط مشترک هستند و فضاهای خصوصی به سمت مناظر اطراف. بر اساس این تقسیم‌بندی، هر بلوک از سه تراز اصلی تشکیل شده است. پله‌های سایت به پاگردهایی در هر تراز می‌رسند که به حیاط‌هایی در مقابل بازشوهای ویلا منتهی می‌شوند. شیب زیاد سایت، امکان جاری شدن آب را فراهم کرده است. آب باران از طریق مسیرهایی طبیعی حرکت کرده و در حوضچه‌هایی در پایین‌ترین نقطه زمین ذخیره می‌شود. سقف‌ها در جهات مختلف شیب‌دار طراحی شده‌اند و بازشوهای وسیع، پاسخگوی شرایط اقلیمی پروژه هستند. این بازشوها بیشترین دید ممکن را از داخل به بیرون و بالعکس ایجاد می‌کنند و در عین حال، حریم بصری مناسبی برای فضاها به وجود آورده‌اند.